Er is sprake van een verstoorde relatie tussen de vrouw en haar dochter, van liefde die passief maakt waar handelen geboden is en er is (de suggestie van) seksueel misbruik gevolgd door een misdaad -of is wanhoopsdaad een betere benaming?- waarmee tevergeefs wordt getracht de verstoorde balans te herstellen. Er is straf maar of er ook loutering is? ln haar spel weet Nel Moerman een lichte toets te treffen waardoor de voorstelling niet onder de zware thematiek bezwijkt, maar juist des te zuiverder doeltreft. De vrouw heeft het over alledaagse dingen, zoals schoenen of uiterlijk, opdat wat te erg is voor woorden ongezegd blijft. Het drama is daardoor steeds onderhuids aanwezig; de toeschouwer lacht terwijl er emotioneel mokerslagen worden uitgedeeld.
Het voortreffelijke spel wordt nog eens versterkt door het uitgekiende toneelbeeld. Het speelvlak wordt afgebakend door foto's waarop een slapend meisje staat afgebeeld. De vrouw bevindt zich niet alleen letterlijk in een cel maar wordt ook figuurlijk gegijzeld door de beelden uit haar verleden. Ontsnappen aan dit verleden lijkt onmogelijk. De vrouw heeft levenslang, het leven ná de gevangenis zal slechts cosmetisch in vrijheid zijn. Terwijl zij als heldin wordt bewierookt en tijdens haar verblijf in de gevangenis zelfs huwelijksaanzoeken ontvangt, ligt haar leven in gruzelementen. Een prachtige en verschrikkelijke voorstelling!

CREDITS